Powrot z jutra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
George G. RitchiePOWRÓT Z JUTRASekrety życia po życiuTytuł oryginału:Return from Tomorrow"Autor: George G. Ritchie with Elizabeth SherrillPrzełożył z jęz. angielskiego: Jerzy ŁatakKorektor: Lidia TimofiejczykOkładka: Marianna Beleć-KuskowskaOpracowanie graficzne: Michał Szostak Stanisław MomotCopyright — Catolic Publishing Canada 1989Copyright — Wydawnictwo "New Age" Zakopane 1992Skład: Zakład Składu Tekstów KRAKSET — KrakówDruk: Przedsiębiorstwo Poligraficzne DEKA — KrakówTym wszystkim którzy ciekawi sążycia po śmierci... tym wszystkimktórzy łakną poznania swegoZbawiciela., tym wszystkim którzyposzukują prawdziwego znaczeniai sensu życia...W wieku lat 20 George G. Ritchie zmarł w szpitalu wojskowym w Teksasie. Po dziewięciu minutach powrócił do życia. Co tak ważnego stało się w tym czasie, że całkowicie zmienił resztę swego życia?Dr Raymond A. Moody Jr był tak zafascynowany przeżyciem Georga G. Ritchie, że aż pięć lat poświęcił na badanie podobnych przypadków i opisał je w książce ,,Życie po życiu", którą zadedykował właśnie George G. Ritchie, a przez niego również Temu o którym mu opowiadał.„Powrót z Jutra" jest jednym z najlepiej przedstawionych i przekonywujących opisów niewidzialnego królestwa.Wejrzenie do niego odmieniło na lepsze życie dr Georga G. Ritchie i Twoje może odmienić również.SŁOWO WSTĘPNESpoglądając wstecz na historię i rozwój filozofii, równie dobrze można by ją określić jako obsesję śmierci. Śmierć była i jest zagadnieniem podstawowym i głęboko rozważanym przez filozofów.Niech nas więc nie dziwi, że jako dwudziestoletni student filozofii byłem głęboko zaintrygowany, kiedy w roku 1965 dowiedziałem się o człowieku, który przeszedł śmierć kliniczną, doznał nieprawdopodobnych przeżyć, w czasie kiedy wypełniano formalności pośmiertne, i ożył, ażeby o tym opowiedzieć.Ponadto człowiek ten, w czasie kiedy go poznałem, był powszechnie szanowanym lekarzem psychiatrii z odbytą już czteroletnią praktyką w terapii ogólnej. Co więcej — był chętny do podzielenia się przeżytymi wrażeniami. Nie trzeba dodawać, że skwapliwie skorzystałem z okazji wysłuchania go, a to, co usłyszałem, wywarło na mnie głębokie, niezatarte wrażenie. Później dowiedziałem się również o innych podobnych przypadkach i rozpocząłem ich badanie.Doktor psychiatrii nazywa się George Ritchie i w niniejszej książce opowiada o doznanych przeżyciach. Stanowią one jeden z trzech lub czterech najwspanialszych i najlepiej udokumentowanych znanych mi przypadków „śmierci".Przeżycia doktora Ritchie i wielu innych, którzy znaleźli się w takich samych okolicznościach, nasuwają pytanie, czy rzeczywiście zmarli? Jeżeli przyjmie się definicję śmierci, która wydaje się całkowicie rozsądna— jako stan organizmu, w którym wznowienie jego funkcji jest niemożliwe — to żaden z tych ludzi nie zmarł. Jakkolwiek cała ta sprawa finalnego diagnozowania śmierci jest niewyjaśniona, obecnie powstało wiele kontrowersji wśród specjalistów. Uważam, że dr Ritchie i jemu podobni zbliżyli się do śmierci bardziej niż cała reszta żyjących ludzi. Choćby z tego jednego powodu zawsze chętnie będę słuchał tego, co mają do opowiedzenia. Jest też inne pytanie, które odnosi się do doznanych przeżyć, mianowicie: jaki ona wywarła wpływ na tych, którym się to przydarzyło. Jak to się w niniejszej książce okaże, w przypadku dr Ritchie to wydarzenie miało zasadniczy wpływ na jego życie. Tylko my, którzy żyjemy z nim w bliskiej przyjaźni, możemy prawdziwie ocenić głębię dobroci, zrozumienie i troskę wypływającą z miłości do drugich, charakteryzujące tego niezwykłego człowieka.Tą uwagą niech mi będzie wolno zakończyć przedstawienie mojego przyjaciela George'a.Mam nadzieję, że przez tę książkę również wy go poznacie i pokochacie, jak uczyniła to moja rodzina i ja.DR RAYMOND A. MOODYautor książki „Życie po życiu"IPrzybyłem do pracy wcześniej, jak to zwykle lubiłem robić, żeby mieć jeszcze parę spokojnych minut przed przyjściem pierwszego pacjenta. Rozglądałem się dookoła po jeszcze zaciemnionym pokoju — biurko, wygodne krzesło, żółta sofa naprzeciw okna. Odczuwałem głęboką satysfakcję z pracy w charakterze psychiatry. Podczas moich trzynastu lat pracy jako doktor medycyny często miałem odczucie leczenia tylko części osoby, mając do czynienia raczej z objawami choroby niż samą chorobą.W Szpitalu Pamięci w Richmond w Virginii, gdzie leczyłem, nie było czasu, aby bliżej poznać pacjenta.Nie było czasu, aby wysłuchać lub zadać pytanie poza formalnymi pytaniami o stan zdrowia pacjenta. Toteż mając lat czterdzieści znowu podjąłem na nowo studia. Nie było to łatwe, zaproponować żonie opuszczenie Richmond i przeniesienie się do Charlottesville, wypisać dzieci ze szkoły, zrezygnować ze stanowiska dyrektora Akademii Leczenia Ogólnego w Richmond i po wielu latach podjąć na nowo studia, na nowo się urządzać. Lecz w ciągu dwunastu lat po podjęciu tej decyzji byłem z tego wielokrotnie bardzo zadowolony, a szczególnie kiedy w ciszy i spokoju rozpoczynałem swój dzień pracy.Otworzyłem notatnik leżący na biurku i przeleciałem wzrokiem umówione spotkania na dzień dzisiejszy. Milared Brown, Peter Jone — i tu się zatrzymałem.Moim pierwszym pacjentem po obiedzie był Fred Owen. Przypomniałem sobie, że wczoraj opuścił on klinikę uniwersytecką. Jego lekarz poinformował mnie w zeszłym tygodniu, że ma raka płuc z przerzutami do mózgu. Wiedziałem już wcześniej, że Fred musi umrzeć na raka płuc. Podejrzewałem to już pięć miesięcy wcześniej, kiedy pierwszy raz przyszedł do mnie z objawami ostrej depresji. Depresja, przerywany kaszel, bezustanne palenie nawet w czasie spotkania, wszystko to spowodowało, że skierowałem go na kompletne badania do Uniwersyteckiego Szpitala w Charlottesville. Widocznie jednak Fred nigdy tam nie był. Trzy tygodnie temu moje podejrzenie wzrosło. Postanowiłem go sprawdzić. Tu w moim gabinecie nie miałem oczywiście należytego wyposażenia, posłużyłem się stetoskopem, co jednak wystarczyło.Teraz o pierwszej po południu powinien tu być. Czy to możliwe jest, żebym mógł mu pomóc w obliczu jego bliskiej śmierci?Wprawdzie dokonał on ogromny postęp w ostatnich miesiącach leczenia, ale wiele zostało jeszcze do zrobienia. Czas, przede wszystkim czas, był niezbędnie potrzebny, lecz właśnie czasem Fred już wkrótce nie miał dysponować.Co więcej, ten złośliwy rak zaatakował teraz, kiedy miał nieco po czterdziestce. Mogło to wydawać się zaprzeczeniem wszystkich wysiłków, jakich dokonał. Jedno dla niego było jasne. Wszystko sprzysięgło się przeciw niemu od urodzenia. Kłopot jednak w tym, że Fred nie był zły... Od czasu kiedy matka go zaniedbywała, przez następstwa spowodowane przez szefów, którzy go wyeksploatowali oraz nieszczęśliwe małżeństwo — doszedł do nieudanych stosunków rodzinnych. Poprawa jego zdrowia była naszym celem. Na początku, zaczynając od zaufania do mnie, pierwszy raz w swoim życiu zetknął się z przyjaźnią, i teraz właśnie ma umrzeć!Ostatecznie los został przypieczętowany, co było, jak sądził, powodem szachrajskiej gry, jaka prowadzona była z nim od samego początku.Spośród innych zapowiedzianych wizyt tego ranka moja uwaga skupiła się głównie na Fredzie. W czasie lunchu kanapkę zjadłem w gabinecie, na wypadek gdyby przyszedł wcześniej. Lecz minęła pierwsza, pierwsza piętnaście, a Freda nie było widać. Zjawił się o pierwszej trzydzieści pięć. Pierwszy raz od pięciu miesięcy się spóźnił.- Nie będę w stanie zapłacić - powiedział, nim zdążył usiąść.- Porzuciłem dziś pracę - mówiąc to machnął ręką.- Chcieli, abym został, aż znajdą kogoś na zastępstwo, ale dlaczego miałbym coś takiego dla nich zrobić. Doktor daje mi cztery miesiące życia! - Podszedł i oparł się na krześle, próbując jeszcze uśmiechnąć się.- Czy to nie kawał, doktorze? Wszystkie te niepowodzenia to przeszłość, w przyszłości będę działał lepiej, tylko że teraz ja już przyszłości nie mam! Te rozmyślania o ułożeniu poprawnego współżycia z moją matką i z moją żoną to teraz tylko strata czasu, prawda?- Przeciwnie - odrzekłem. To jest bardziej pilne teraz, niż kiedykolwiek przedtem. Twoja przyszłość zależy bardziej, niż ci się wydaje od tego, z jakim powodzeniem zdołasz te wzajemne stosunki ułożyć.Spojrzał na mnie zdziwiony.- Moja przyszłość? Mówiłem ci, oni dają mi cztery miesiące, co prawdopodobnie znaczy cztery tygodnie, ponieważ doktorzy kłamią jak nikt inny. Szczerze mówiąc, aby to warte było zachodu.- Ja nie mówię o czterech miesiącach, czterech tygodniach czy czterech latach. Ja mówię o przyszłości, która nie ma wymiaru.Jak uchylające się przede mną drzwi, ujrzałem otwierające się jego oczy.- Czy ty mówisz o... niebie i piekle? Daj spokój, doktorze!Próbowałem utrzymać ton - „do licha z tym". Mogłem jednak zauważyć, że go tym rozzłościłem. Nasza przyjaźń budowana była wolno, całymi tygodniami, na porozumieniu, że ja byłem w stosunku do niego otwarty. To było bardzo ważne, często powtarzał, że jestem pierwszą osobą, która nigdy nie próbowała go oszukać.— Nigdy nie pomyślałem, że od ciebie to usłyszę. Jeśli chciałbym posłuchać kiedyś tego kalamburu o życiu bez końca po śmierci, to szedłbym tam, gdzie mi obiecywali skrzydła, harfę i coś tam jeszcze.Nabrał głębokiego oddechu, starając się dobrać właściwe słowa, a przynajmniej nie złe. Wiedziałem dobrze z jego wcześniejszych opowiadań, że nawet napomknięcie o religii było dla niego klątwą...Jego okrutni rodzice, którzy uważali się za pobożnych dlatego, że chodzili systematycznie do kościoła, przekonani byli, że biciem wychowuje się dzieci.- Nie wiem nic o harfach i skrzydłach - powiedziałem. Mogę ci jedynie powiedzieć, co sam widziałem po... — przerwałem w obawie, czy jakie... [ Pobierz całość w formacie PDF ]