Poradnik antyklerykała cz. 1

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Poradnik antyklerykała
9
Krucjaty
zasłużoną śmierć za zdradę majestatu, Ko-
ściół ogłosił go „świętym” i patronem Pol-
ski; leży w sarkofagu na Wawelu.
1095 r. – sobór w Clermont: papież we-
zwał rycerstwo Europy do walki przeciw Tur-
kom o oswobodzenie grobu Chrystusa w Je-
rozolimie. Wezwanie, połączone z zapowiedzią
odpuszczenia grzechów uczestnikom wypra-
wy i nadzieją zdobycia bogactwa Wschodu,
znalazło żywy oddźwięk wśród feudalnego
rycerstwa.
1096–1099 r. – pierwsza wyprawa krzy-
żowa rycerstwa przede wszystkim francuskie-
go, włoskiego i niemieckiego z
Gotfrydem
de Bouillon
, księciem Lotaryngii na czele.
1099 r. – krzyżowcy po długim oblężeniu
zdobyli Jerozolimę, splądrowali miasto i wy-
mordowali mieszkańców. Utworzyli feudalne
państwo – Królestwo Jerozolimskie, którego
1147–1149 r. – druga całkowicie nieuda-
na wyprawa krzyżowa z królem francuskim
Ludwikiem VII
i cesarzem niemieckim
Kon-
radem III
na czele. W wyniku niepowodzeń
tej wyprawy (Turcy skutecznie zatrzymali i roz-
gromili krzyżowców) ruch krucjatowy przygasł
w Europie na długi czas.
1143 r. – za
Celestyna II
(1143–1144)
w Rzymie wybuchł bunt przeciwko władzy pa-
pieża. Jego następca,
Lucjusz II
(1144–1145),
ginie podczas ataku na Kapitol.
1180 r. – synod w Łęczycy czyni ustęp-
stwa dla kleru. Dobra zmarłych biskupów po-
zostają własnością duchowieństwa pod karą
śmierci dla rodziny lub panów, którzy odwa-
żyliby się je zająć, bowiem
„Bóg drwić z sie-
bie nie pozwala”.
1189–1192 r. – trzecia wyprawa krzyżo-
wa z udziałem cesarza niemieckiego
Fryde-
2
Poradnik antyklerykała
5a. Papież jest skałą (jako następca skały-
-Piotra – efekt błędnego odczytania fragmen-
tów ewangelii o przywództwie Piotra) i głową
Kościoła (w rzeczywistości biskupa Rzymu
wywyższył cesarz
Justynian
dekretem z 538
r.; to nie Piotr, lecz Linus był pierwszym bisku-
pem Rzymu)
6. Zastępcą Jezusa na ziemi jest Duch Świę-
ty (J 14; 17. 26; 16. 7–8. 13)
6a. Zastępcą Jezusa na ziemi jest papież;
tiarę papieską zdobi napis
„Vicarius Filii Dei”
,
co znaczy: zastępca Syna Bożego
7. Żaden człowiek nie jest nieomylny z uwa-
gi na grzeszną naturę (Rz 3. 10)
7a. Papież jest nieomylny w sprawach wia-
ry – dekret z 1870 r.
8. Określenie
Ojciec
(w sensie duchowym)
jest należne tylko Bogu (Mt 23. 9)
8a. Papież nazywa siebie Ojcem Świętym,
przywłaszczając sobie określenia i cechy nale-
żące wyłącznie do Boga
9. Rozdział Kościoła od państwa; związek
między Kościołem a władzą świecką Biblia na-
zywa nierządem (Jr 2. 20–31; Ez 16. 17–19; Oz
2. 5) i obrzydliwością (Ap 18. 9)
9a. Od 508 r. (zwycięstwo króla Franków, Chlo-
dwika) Kościół rzymski podporządkował sobie pra-
wie całą Europę Zachodnią; obecnie istnieje pań-
stwo kościelne (Watykan) uwikłane w politykę
10. Cześć, pokłony, modlitwy należą się tyl-
ko Bogu; zakaz kultu wizerunków – to jedno
z dziesięciorga przykazań (Wj 20. 4–5); Boży
zakaz zmiany przykazań (Mt 5. 18)
10a. Kult maryjny (zapoczątkowany przez so-
bór w Efezie w 431 r., jego korzenie tkwią
w pogaństwie – odwzorowuje kult bogini-mat-
ki znany we wszystkich religiach), kult relikwii
i obrazów, modlitwy do świętych; zmiana Deka-
logu – usunięcie drugiego przykazania biblijne-
go Dekalogu (sobór w Nicei, 787 r.)
11. Sobota – siódmy dzień tygodnia – jest
dniem świętym jako pamiątka stworzenia świa-
ta (Rdz 2. 2–3); nakaz święcenia soboty (sza-
batu) zawarty w Dekalogu i przestrzegany przez
Jezusa, apostołów i pierwszych chrześcijan
(Wj 20. 8–11)
Cesarz Justynian
Poradnik antyklerykała
3
11a. Druga zmiana treści przykazań – usta-
nowienie niedzieli, pierwszego dnia tygodnia
i święta pogańskiego, w miejsce soboty; VI w.
– początek represji wobec chrześcijan święcą-
cych sobotę; formalny zakaz obchodzenia sobo-
ty jako dnia świętego – sobór florencki, 1441 r.
12. Tylko Bóg może odpuszczać grzechy;
należy je wyznawać bezpośrednio Bogu (tzw.
spowiedź serca) i bliźnim, wobec których zawi-
niliśmy, i prosić ich o wybaczenie (Mt 6. 6–12;
9. 2–3; Dz 8. 22)
12a. Kapłan ma władzę odpuszczać grze-
chy; spowiedź uszną ustanowił Sobór Laterań-
ski IV w 1215 r.
13. Jezus wprowadził komunię pod dwiema
postaciami – chleba i wina – symbolami Jego
umęczonego ciała i przelanej krwi (Mt 26. 27;
1 Kor 11. 24–26)
13a. Komunia przyjmowana jest w praktyce
tylko pod postacią chleba – w 1414 r. sobór
w Konstancji zabronił laikatowi spożywania wi-
na w czasie komunii
14. Eucharystia jest ofiarą symboliczną
i pamiątką prawdziwej, jednorazowej i niepowta-
rzalnej ofiary Jezusa na krzyżu (Hbr 10. 12–18;
J 19. 30)
14a. Eucharystia jest rzeczywistą i powta-
rzalną ofiarą za grzechy, składaną Bogu; hostia
jest prawdziwym ciałem, a wino prawdziwą krwią
Jezusa, nie są to symbole; przemienienie (trans-
substancjacja) następuje na skutek formułki au-
tomatycznie wypowiadanej przez kapłana – Je-
zus na jego hasło pojawia się w opłatku; wier-
ni konsumują prawdziwego Chrystusa; dogmat
ustalono na Soborze Laterańskim IV w 1215 r.
15. Zbawienie jest z łaski, darmo, przez
wiarę (Ef 2. 8–9); nie można go nabyć za pie-
niądze ani przez uczynki; warunkiem przebacze-
nia jest skrucha oraz pojednanie z bliźnim i na-
prawienie krzywd (o ile zadośćuczynienie jest
możliwe); zbawienie dokonuje się dzięki ofierze
Chrystusa, a nie zabiegom człowieka
15a. Na zbawienie można „zapracować”
– np. cierpieniem czy ofiarami (sobór florenc-
ki w 1439 r.); na przebaczenie można było za-
służyć np. biczowaniem się, pielgrzymkami, bu-
dowaniem kaplic; najbardziej wynaturzoną for-
mą były (i są!) odpusty za grzechy, wprowa-
dzone przez Kościół w XII w., które umożliwia-
ły uwolnienie się za pieniądze nawet od przy-
szłych grzechów. Płatne msze za zbawienie
zmarłych
16. O przyjęciu lub odrzuceniu Bożej oferty
zbawienia człowiek decyduje za życia; w mo-
mencie śmierci zostaje osądzony (Hbr 9. 27);
zmarłemu nie można pomóc ani modlitwą, ani
odpustem, ani wykupieniem mszy za duszę (Koh
9. 4–5. 10), każdy odpowiada za siebie (Ez 18.
20; Hi 7. 9–10)
4
Poradnik antyklerykała
„Piekło” – Hieronymus Bosch
16a. Po śmierci można pieniędzmi i modli-
twą wykupić człowieka od kary za grzechy i skró-
cić jego cierpienie – służą temu odpusty, msze
i wypominki
17. Śmierć jest rodzajem snu (J 11. 11–14;
Mt 18. 23–25), stanem niebytu, nieświadomo-
ści (Hi 14. 10–12); człowiek czeka w grobie na
zmartwychwstanie przy powtórnym przyjściu
Chrystusa (J 6. 40); ludzka dusza nie jest od-
rębnym, nieśmiertelnym organizmem – to tzw.
dech życia, siła witalna dana przez Boga, która
przy śmierci do Niego wraca (Koh 12. 7).
17a. Ludzka dusza jest nieśmiertelna, ma
świadomość i żyje niezależnie po śmierci czło-
wieka – dusza wierzącego najczęściej ląduje
w wymyślonym przez papieża czyśćcu, gdzie
czasowo cierpi za grzechy (czas trwania cierpień
zależy od rodzaju grzechów i płacenia księdzu
przez krewnych na ziemi), a niewierzącego
w piekle (miejsce wiecznych męczarni); wiara
w życie pozagrobowe przeniknęła do chrześci-
jaństwa z kultury helleńskiej – teorię dualizmu
wprowadzili za
Platonem
ojcowie Kościoła,
Ter-
tulian
i
Orygenes
18. Udziałem potępionych jest tzw. śmierć
druga, czyli ostateczne unicestwienie (Ap 20.
14–15)
18a. Potępieni będą przez całą wieczność
smażyć się w piekle
19. Biblijna pokuta oznacza szczery żal za
grzechy, skruchę i zaprzestanie danego czynu (gr.
metanoia
– dosłownie „odwrócenie się o 180
stopni”, czyli porzucenie danego zachowania)
19a. Pokutą jest najczęściej klepanie formu-
łek modlitewnych, zdrowasiek itp.; może być nią
np. pielgrzymka; w ekstremalnych sytuacjach
pokuta przybierała formę samookaleczenia, od-
osobnienia czy zapłaty
20. Chrzest dorosłych – świadoma i osobi-
sta decyzja zawarcia przymierza z Bogiem, któ-
rą powinna poprzedzać znajomość zasad wiary
[ Pobierz całość w formacie PDF ]